Maar toch voelen velen van hen zich buitengesloten, niet gezien en achtergesteld. Hoe kan dat dan toch.

Misschien is het omdat de mensen “zonder beperking” geen ervaring kunnen opdoen als hadden zij een beperking. Ja, dat zou wat zijn. Als bijvoorbeeld iedereen een dag in een rolstoel zou rondrijden. Dat zou je er achter komen dat het soms nog niet meevalt een stoep op te komen of een gebouw binnen te komen. Of je baalt als je taxi niet om 12.00 uur komt, zoals afgesproken, maar om 13.15 uur vanwege allerlei vertragingen. En als je dan even naar het toilet moet dat niet voorhanden is….. Ach, Iedereen kent wel voorbeelden, maar als je het zelf zou meemaken.

Nee, de bedoelingen zijn wel goed en maar de praktijk is nog best weerbarstig. Dat weten vooral ook de ouders die een kind met een beperking verzorgen en opvoeden. Voor hen en voor hun kinderen wil onze stichting iets betekenen.  

We werken aan een speeltuin, speciaal geschikt voor kinderen met een beperking. Om hen speelplezier te bezorgen, om hen te helpen zich te ontspannen, en om hen te helpen zich verder te ontwikkelen. We hopen dat velen met ons willen meebouwen.  

Maar het begon niet met de stichting. Het begon toen Petralien moest worden geopereerd aan haar nekwervels. “Ze moet zich rustig gedragen omdat ze kwetsbaar blijft”, zie de arts. “Mag ze dan ook niet meer op de trampoline?” Nee, dat mocht niet. En dat was nu net haar lust en haar leven. Maar wat nu, dachten de ouders van Petralien, Virginie en Wilco. En zo begon een denkproces dat gaat leiden tot een mooie speeltuin, voor Petralien, maar ook voor veel andere kinderen, met en zonder beperking.

‍